ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان
ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان
ارزیابی پزشکی
ارزیابی پزشکی در دندانپزشکی ایمپلنت در درجه اول اهمیت دارد، به نحوی که حتی شاید اهمیت آن بیشتر از تمام دیگر قواعد و مقررات دندانپزشکی باشد. درمان ایمپلنت اساسا یک قاعده منظم شامل مراحل جراحی، پروتز و نگهداری برای بخش مسن تر جامعه است.
نیاز به درمان های مرتبط با ایمپلنت با بالا رفتن سن بیماران افزایش می یابد و در نتیجه دندانپزشکی که کار ایمپلنت دندان انجام می دهد، بیشتر از سایر متخصصان در عرصه دندانپزشکی با بیماران مسن سر و کار دارد.
ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان
تغییرات فیزیولوژیک بیماران مسن
تغییرات فیزیولوژیک ممکن است استعداد ابتلا به بیماری ها را در افراد مسن افزایش دهند. به طور کلی، یک فرد مسن سالم فقط نیمی از عملکرد یک جوان بالغ را نشان می دهد. جریان خون یک بیمار مسن 80 درصد، خروجی قلب فقط 70 درصد، جریان پلاسمای کلیوی 50 درصد یک فرد سالم 30 ساله است.
کاهش انعطاف پذیری سیستم عروقی، خود را با افزایش فشار خون سیستولیک نشان می دهد. ظرفیت حیاتی به میزان 70 درصد یک بیمار 17 ساله کاهش پیدا می کند؛ که با کاهش در فشار جزئی اکسیژن در سرخرگ ها متناظر است. میزان تحرک معده و جذب روده ای کاهش می یابد.
چگونگی مدیریت بیماران مسن متقاضی ایمپلنت
بیماران سالخورده اغلب همکاری کمتری از خود نشان می دهند. این بیماران معمولا فراموش می کنند که داروهایشان را مصرف کنند و یا در دوز و تعداد دفعات مصرف این داروها مرتکب اشتباه می شوند.
بسیاری از آن ها از رژیم غذایی درستی پیروی نمی کنند و این مساله می تواند وضعیت آن ها را بدتر کند و سرعت ترمیم بعد از جراحی را کاهش دهد.
حتی داوطلبان مسن ایمپلنت (مسن تر از 60 سال) که کاملا سالم هستند، فقط به علت سن شان باید یک بیمار با بیماری سیستمیک خفیف درنظر گرفته شوند. پزشک باید به تداخلات دارویی احتمالی بین داروهایی که بیمار قبلا استفاده می کرده است و داروهایی که برای مراحل مختلف جراحی ایمپلنت تجویز می شوند، آگاهی کامل داشته باشند.
ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان
فشار خون
فشار خون بیماران حدودا در 10 درصد مطب های دندانپزشکی ثبت می شود. این مساله برای دندانپزشک ارزش زیادی دارد؛ چرا که جراحی و درمان های پروتز طولانی مدت مرتبا مورد نیاز هستند.
ذاندازه گیری و ثبت فشار خون در تمامی بیماران متقاضی ایمپلنت اهمیت دوگانه ای دارد. اولا ثبت اولیه فشار خون ممکن است یک اندازه گیری پایه به شمار آید که اگر بیش از حد بالا باشد می تواند در انجام عمل جراحی تداخل ایجاد کند.
ثانیا فشار خون اولیه حتی اگر در محدوده قابل قبول باشد به عنوان یک اندازه گیری پایه مخصوص همان بیمار عمل می کند. اگر بیمار در آینده و در طول درمان دچار مشکل شود، اختلاف بین فشار خون پایه و وضعیت کنونی ممکن است میزان خطر درمان را برای بیمار تغییر دهد.
دیابت سیستمیک و ایمپلنت های دهانی
بیماری های سیستمیک نقش حیاتی در برنامه ریزی درمان و درمان ایمپلنت برای بیماران دارند. بیماری ها و شرایط سیستمیکی وجود دارند که به طرز انکارناپذیری بر سوخت و ساز استخوان، ترمیم زخم و درنهایت بر موفقیت درمان ایمپلنت تاثیر می گذارند. دندانپزشک باید از این اطلاعات در برخورد با بیماری های سیستمیک که تاثیری خاص بر انتخاب و مدیریت بیماران دارند، استفاده کند.
انجام بعضی از درمان های محافظه کارانه پروتز و جراحی ایمپلنت به ندرت بر اساس وجود شرایط سیستمیک منع می شود. ولی سایر درمان های پیچیده در همان شرایط ممنوع هستند. این مسولیت به عهده دندانپزشک است که وابستگی بین بیماری های سیستمیک و حوزه دندانپزشکی ایمپلنت را درک کند.
ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان
ایمپلنت دندان
ایمپلنت دندان نوعی پروتز کاشتنی است که در دهان جایگذاری می شود. ایمپلنت یک پایه از جنس تیتانیوم است که در داخل استخوان فک قرار می گیرد و همانند ریشه دندان عمل می کند.
دریافت ایمپلنت یک فرایند چند مرحله ای است. در مرحله اول دندان کشیده می شود و اگر شرایط مناسب بود در همان جلسه ایمپلنت قرار داده می شود. اما اگر شرایط مناسب نباشد، سه ماه پس از کشیدن دندان، ایمپلنت قرارداده می شود.
حدود 4 الی 6 ماه پس از قراردادن ایمپلنت ، روکش روی آن گذاشته می شود. پس از کاشت ایمپلنت باید همانند دندان های طبیعی، روزی دوبار مسواک و یک بار نخ دندان استفاده نمود و هم چنین استفاده از دستگاه واترجت برای جلوگیری از گیر غذایی و التهاب لثه اطراف ایمپلنت استفاده شود.
هر سال برای چکاپ ایمپلنت خود به دندانپزشک مراجعه بفرمایید. درصورت مراقبت و انجام منظم چکاپ، طول عمر ایمپلنت بین 10 الی 15 سال است.
ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان: شناسایی موانع بالینی در درمان جایگزینی دندانی
ایمپلنت دندان یکی از پیشرفته‌ترین روش‌های جایگزینی دندان‌های از دست رفته در دندانپزشکی مدرن به شمار می‌رود. موفقیت این روش تا حد زیادی به سلامت عمومی بیمار و شرایط سیستمیک وی بستگی دارد.
از این رو، ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان یک گام حیاتی پیش از آغاز فرایند درمان محسوب میشود. در این مقاله، به بررسی جامع عواملی می‌پردازیم که ممکن است مانع از انجام موفقیت‌آمیز ایمپلنت دندانی شوند.
1. بیماریهای سیستمیک کنترلنشده
افرادی که به بیماریهای مزمن و کنترلنشده مبتلا هستند، ممکن است کاندیدای مناسبی برای ایمپلنت دندان نباشند:
-
دیابت کنترلنشده: هایپرگلیسمی مزمن موجب اختلال در ترمیم زخم و افزایش ریسک عفونت میشود. ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان در بیماران دیابتی باید شامل اندازه‌گیری HbA1c و ارزیابی کنترل گلوکز باشد.
-
فشار خون بالا کنترلنشده: افزایش فشار خون در حین جراحی ممکن است به خونریزی شدید و عوارض قلبی عروقی منجر شود.
-
اختلالات سیستم ایمنی: بیماران تحت درمان با داروهای سرکوبکننده سیستم ایمنی (مانند بیماران پیوندی یا مبتلایان به برخی سرطان‌ها) در معرض خطر بالای عفونت و نارسایی در همجوشی استخوان قرار دارند.
2. پوکی استخوان و مصرف بیسفسفوناتها
در بیمارانی که دچار استئوپروز هستند و بهویژه آن‌هایی که داروهای بیس‌فسفونات مصرف میکنند، ریسک نکروز استخوان فک (MRONJ) به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. در این بیماران، ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان باید با دقت مضاعف انجام شود و مشاوره با پزشک معالج الزامی است.
3. مصرف دخانیات و الکل
-
سیگار: نیکوتین با کاهش جریان خون به بافت‌های دهانی، ترمیم زخم و موفقیت در همجوشی ایمپلنت را به خطر می‌اندازد.
-
الکل: مصرف مزمن الکل باعث تضعیف سیستم ایمنی، تأخیر در ترمیم و افزایش احتمال نارسایی ایمپلنت میشود.
ترک یا کاهش این مواد قبل از جراحی بخشی از فرآیند ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان است.
4. بیماریهای استخوانی و اختلالات خونریزی‌دهنده
بیمارانی با سابقه‌ی بیماریهای ژنتیکی استخوان (مانند استئوژنز ایمپرفکتا) یا اختلالات انعقادی، با ریسک بالای عوارض جراحی مواجه‌اند. این موارد نیازمند بررسی تخصصی توسط تیم چندرشته‌ای شامل دندانپزشک، متخصص خون و جراح فک و صورت هستند.
5. سلامت روانی و توانایی رعایت بهداشت دهان
گرچه کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، اما وضعیت روانی بیمار نیز نقش مهمی در موفقیت ایمپلنت ایفا میکند. بیماران مبتلا به افسردگی شدید یا اختلالات روانی کنترلنشده، اغلب همکاری لازم در مراقبت‌های پس از جراحی را ندارند. همچنین عدم رعایت بهداشت دهان، ریسک پری‌ایمپلنتایتیس را افزایش می‌دهد.
نتیجه‌گیری
ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان فرآیندی پیچیده و چندجانبه است که باید به‌طور جامع تمام جنبه‌های سلامت عمومی و وضعیت دهانی بیمار را در نظر بگیرد.
شناسایی دقیق بیماریهای زمینه‌ای و عوامل خطر، نه‌تنها از عوارض احتمالی پیشگیری میکند، بلکه به دندانپزشک این امکان را می‌دهد تا برنامه‌ی درمانی شخصی‌سازی‌شده‌ای برای هر بیمار تدوین کند. در نهایت، موفقیت در ایمپلنت دندانی نتیجه‌ی تعامل هوشمندانه بین ارزیابی پزشکی، مهارت بالینی و مشارکت فعال بیمار است.
