ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان
ارزیابی پزشکی برای ایمپلنت دندان
ارزیابی پزشکی
ارزیابی پزشکی در دندانپزشکی ایمپلنت در درجه اول اهمیت دارد، به نحوی که حتی شاید اهمیت آن بیشتر از تمام دیگر قواعد و مقررات دندانپزشکی باشد. درمان ایمپلنت اساسا یک قاعده منظم شامل مراحل جراحی، پروتز و نگهداری برای بخش مسن تر جامعه است.
نیاز به درمان های مرتبط با ایمپلنت با بالا رفتن سن بیماران افزایش می یابد و در نتیجه دندانپزشکی که کار ایمپلنت انجام می دهد، بیشتر از سایر متخصصان در عرصه دندانپزشکی با بیماران مسن سر و کار دارد.
تغییرات فیزیولوژیک بیماران مسن
تغییرات فیزیولوژیک ممکن است استعداد ابتلا به بیماری ها را در افراد مسن افزایش دهند. به طور کلی، یک فرد مسن سالم فقط نیمی از عملکرد یک جوان بالغ را نشان می دهد. جریان خون یک بیمار مسن 80 درصد، خروجی قلب فقط 70 درصد، جریان پلاسمای کلیوی 50 درصد یک فرد سالم 30 ساله است.
کاهش انعطاف پذیری سیستم عروقی، خود را با افزایش فشار خون سیستولیک نشان می دهد. ظرفیت حیاتی به میزان 70 درصد یک بیمار 17 ساله کاهش پیدا می کند؛ که با کاهش در فشار جزئی اکسیژن در سرخرگ ها متناظر است. میزان تحرک معده و جذب روده ای کاهش می یابد.
چگونگی مدیریت بیماران مسن متقاضی ایمپلنت
بیماران سالخورده اغلب همکاری کمتری از خود نشان می دهند. این بیماران معمولا فراموش می کنند که داروهایشان را مصرف کنند و یا در دوز و تعداد دفعات مصرف این داروها مرتکب اشتباه می شوند. بسیاری از آن ها از رژیم غذایی درستی پیروی نمی کنند و این مساله می تواند وضعیت آن ها را بدتر کند و سرعت ترمیم بعد از جراحی را کاهش دهد.
حتی داوطلبان مسن ایمپلنت (مسن تر از 60 سال) که کاملا سالم هستند، فقط به علت سن شان باید یک بیمار با بیماری سیستمیک خفیف درنظر گرفته شوند. پزشک باید به تداخلات دارویی احتمالی بین داروهایی که بیمار قبلا استفاده می کرده است و داروهایی که برای مراحل مختلف جراحی ایمپلنت تجویز می شوند، آگاهی کامل داشته باشند.
فشار خون
فشار خون بیماران حدودا در 10 درصد مطب های دندانپزشکی ثبت می شود. این مساله برای دندانپزشک ارزش زیادی دارد؛ چرا که جراحی و درمان های پروتز طولانی مدت مرتبا مورد نیاز هستند. ذاندازه گیری و ثبت فشار خون در تمامی بیماران متقاضی ایمپلنت اهمیت دوگانه ای دارد. اولا ثبت اولیه فشار خون ممکن است یک اندازه گیری پایه به شمار آید که اگر بیش از حد بالا باشد می تواند در انجام عمل جراحی تداخل ایجاد کند.
ثانیا فشار خون اولیه حتی اگر در محدوده قابل قبول باشد به عنوان یک اندازه گیری پایه مخصوص همان بیمار عمل می کند. اگر بیمار در آینده و در طول درمان دچار مشکل شود، اختلاف بین فشار خون پایه و وضعیت کنونی ممکن است میزان خطر درمان را برای بیمار تغییر دهد.
دیابت سیستمیک و ایمپلنت های دهانی
بیماری های سیستمیک نقش حیاتی در برنامه ریزی درمان و درمان ایمپلنت برای بیماران دارند. بیماری ها و شرایط سیستمیکی وجود دارند که به طرز انکارناپذیری بر سوخت و ساز استخوان، ترمیم زخم و درنهایت بر موفقیت درمان ایمپلنت تاثیر می گذارند. دندانپزشک باید از این اطلاعات در برخورد با بیماری های سیستمیک که تاثیری خاص بر انتخاب و مدیریت بیماران دارند، استفاده کند.
انجام بعضی از درمان های محافظه کارانه پروتز و جراحی ایمپلنت به ندرت بر اساس وجود شرایط سیستمیک منع می شود. ولی سایر درمان های پیچیده در همان شرایط ممنوع هستند. این مسولیت به عهده دندانپزشک است که وابستگی بین بیماری های سیستمیک و حوزه دندانپزشکی ایمپلنت را درک کند.
ایمپلنت دندان
ایمپلنت دندان نوعی پروتز کاشتنی است که در دهان جایگذاری می شود. ایمپلنت یک پایه از جنس تیتانیوم است که در داخل استخوان فک قرار می گیرد و همانند ریشه دندان عمل می کند. دریافت ایمپلنت یک فرایند چند مرحله ای است. در مرحله اول دندان کشیده می شود و اگر شرایط مناسب بود در همان جلسه ایمپلنت قرار داده می شود. اما اگر شرایط مناسب نباشد، سه ماه پس از کشیدن دندان، ایمپلنت قرارداده می شود.
حدود 4 الی 6 ماه پس از قراردادن ایمپلنت ، روکش روی آن گذاشته می شود. پس از کاشت ایمپلنت باید همانند دندان های طبیعی، روزی دوبار مسواک و یک بار نخ دندان استفاده نمود و هم چنین استفاده از دستگاه واترجت برای جلوگیری از گیر غذایی و التهاب لثه اطراف ایمپلنت استفاده شود. هر سال برای چکاپ ایمپلنت خود به دندانپزشک مراجعه بفرمایید. درصورت مراقبت و انجام منظم چکاپ، طول عمر ایمپلنت بین 10 الی 15 سال است.